Ziołolecznictwo

Historia stosunku ludzi do ziół zmieniała się wraz z odkryciami geograficznymi, wynalezieniem druku, rozwojem nauk przyrodniczych, farmakognozji i pojawieniem się laboratoriów. W ten sposób zawitaliśmy we współczesności. Już nie zaprzątamy sobie głowy tym, czy zalewana przez nas wodą roślina została zerwana, gdy Księżyc malał lub rósł, nie odprawiamy nad nią rytuałów z obawy, że utraci swą moc lub że rozgniewamy demony. Nawet nie musimy używać szyfru, by osoby niewtajemniczone dowiedziały się o naszych zielarskich zainteresowaniach. Dlatego rumianek, nie jest już „krwią Hestii”, a na pizzę nie kładziemy „nasienia Heraklesa” (rukoli). Dziś o ziołach powstają kolejne książki lifestylowe. W ziołach szukamy harmonii z naturą i jej pierwotnym rytmem. Melisę przyjmujemy na uspokojenie, miętę na żołądek, rumianek na włosy, a tymianek na gardło. Działanie lecznicze ziół opiera się na substancjach czynnych, wśród których można wymienić olejki eteryczne, alkaloidy, flawonoidy, garbniki, witaminy i wiele innych. W poszczególnych roślinach występuje cała gama nieprzypadkowych substancji mających wpływ na organy, skórę i umysł. Są rośliny i leki, które będą wchodziły ze sobą w interakcję, na przykład lawenda lub melisa w połączeniu z lekami uspokajającymi może powodować nadmierną senność. 

Podstawowym błędem przy używaniu ziół jest brak konsekwencji, systematyczności lu rezygnacja po jednym czy dwóch zastosowaniach z powodu braku rezultatów zauważalnych od razu. Rośliny zielarskie ze względu na sposób użytkowania dzieli się na: rośliny lecznicze, przyprawowe oraz olejkodajne.